اشعار

گذشته آب در این روزگار از سـر من            حلال کن که رسیده است روز آخر من

مرا ببخش که افـتـاده ام در این بـستـر            نمانده است تـوانی به جـسم لاغـر من

قـد خـمـیـده و مـوی سـفـیـد زهـرایـت            برای خـانـه نـشیـنی توست هـمسر من

به جان دختـر شیـرین زبـانـمان زینب            نپرس از چه شده غرق خاک معجر من

ز شـرم بستن دستـت هـنوز می لـرزم            چه کرد با تو مدینه امیر خـیـبـر من؟!

بس است گریه و شیون برای عمر کمم            بـقـای عـمر تو باشد غـریب رهبر من

بر زانـوی تنهـایی ام دارم سـرت را            با گـریه می بیـنم غـروب آخـرت را

من التـماس لحـظـه های درد هـستـم            آیا نگـاهی می کنی دور و برت را؟

دست مرا بستند و پشتم را شکـستـند            می بینی آیا حال و روز حیدرت را؟

حالا که روی پای من از حال رفتی            فهمیده ام اوضاع و احوال سرت را!

پروانه حرف عشق را هرگز نمیزد            می دید اگر یک مشت از خاکسترت را

افـتــاده ام پـشـت درِ قـفـل نـگـاهـت            واکن دوبـاره چـشمهـای نـوبـرت را

بر زانـوی تـنـهـایی خود سر گذارم            وقتی نـدارم بر سـر زانـو سـرت را

آخـرین نافـلـه های سـحـرت کشت مرا            درد دل کردن تو با پـدرت کـشت مرا

ای قیـامت قـد و بـالات، قیامت کردی            این چه حالی است؟ هلال کمرت کشت مرا

نبض من با تـپـش قلب تو همسو گشته            غصه داری دل پُـر شررت کشت مرا

فاطمه، عمق نگاه تو ز غم لبریز است            غـربت مخفی چشمان ترت کشت مرا

همسفر، لحظۀ معـراج تو نزدیک شده            دردمـنـدانـه وداع سـفـرت کـشـت مرا

ای پـرسـتـوی بـهـشـتـی مدینه، زهـرا            این که سوزانده عدو بال و پرت کشت مرا

فـاتـح خـیـبـرم و صاحب تـیغ دو سرم            غصۀ کوچه و اشک پسرت کشت مرا

یـاس نـیـلـی شدۀ گـلشن توحـیـدی من!            گل زخمی که نشاندی به برت کشت مرا

اولین دادرسیِّ صف محـشر از توست           دادخـواهـی تـو از دادگـرت کشت مرا

نـرو ای هـمـدم تـنـهـایـی بـابـا، مـادر            می شود بعد تو بابا تک و تـنها، مـادر

چه مگر بر سر تو رفته در آن کوچۀ شوم            پس از آن حادثه افـتاده ای از پا، مادر

آخرین بار که گیسوی مرا شانه زدی            لـرزۀ دست تو لـرزانـده دلـم را مـادر

من و بی مادری، ای وای، برایم زود است            کاش می شد که از اینجا بروم با مادر

تـمـام شـمـع وجـود تـو آب شـد مــادر            دعـای نـیـمـه شبت مستجاب شد مادر

گل وجود تو پرپر شد و به خاک افتاد            بهـشـت آرزوی مـا خـراب شد مــادر

بجای شمع که سـوزد به قـبـر پنهـانت            عـلـی کـنـار مــزار تـو آب شد مــادر

میان آن همه دشمن که می زدند تو را            دلـم به غـربت بـابـا کـبـاب شـد مـادر

حـمـایت از پــدرم را گـنـاه دانـسـتـنـد            که کـشتن تو در امت ثـواب شد مـادر

به محفلی که علی بر تو مخفیانه گرفت            سرشک دیــدۀ زینب گـلاب شد مـادر

به یـاد نـالـه مـظـلـومـیت دلــم ســوزد            که چون سلام پدر بی جواب شد مادر

نشان غصب فدک ماند تا به ماه رخت            گـرفـتـه نیمه ای از آفـتـاب شـد مــادر

عـلـی بیاد جوانیت پیـر گشت چو دیـد            خمیده سـرو قـدت در شباب شد مـادر

عنـایتی صف یوم الحساب «میثم» را            که خسته از گنه بی حساب شد مــادر

منم تنهـای تنهـا و تویی تنهـاتـرین یـارم           مرو مگذار تنهایم که من تنها تو را دارم

توهم جان علی هم حافظ جان علی بودی           چگونه پیکرت را در درون خاک بگذارم

منم مشکل گشای خلقت و دست خدا زهرا           ببین بی تو چه مشکل ها که افتاده است در کارم

همه غم های عالم بین ما تقسیم شد آری           که تو از درد می نالی و من از غصّه بیدارم

دو چشم بسته و قدِّ خم و ضعف تنت گوید           که امشب میروی از دستم ای مظلوم بیمارم

از آن روزی که شد در ابر سیلی صورتت پنهان           بود هم سوز آن در سینه هم دردش به رخسارم

من آن نخلم که تو هم برگ من، هم بار من بودی           خدا داند دگر بی تو نه برگی مانده نه بارم

بزن چادر کنار از رخ که هنگام جدایی شد           مپوشان روی خود را از من ای شمع شب تارم

بنالید ای تـمام چـاه ها ای نخل ها بر من           که زهرای مرا کُشتند پیش چشم خونبارم

دو دست بسته از خانه مرا بردند در مسجد           عدو نگذاشت یارم را زروی خاک بردارم

بگو بغض گلو را پیش چشمم بشکند زینب           سکوت سینه سوزش داده بیش ازگریه آزارم

غم ناگفته ام چون شعله خیزد از دل میثم           به هر بیتش بود آهی ز سوز سینۀ زارم

غـمِ درون من از لـرزش سخن پیداست           جـراحت دلـم از خـون پیـرهن پیـداست

کـبـودی تن این لالـه در حـجـاب کـفـن           شقایقی است که از برگ نسترن پیداست

چه رفـتـه بر سر پـهـلـو و سینـۀ زهـرا           به وقت غـسل ز خـونـابـۀ کفن پیداست

مـیـان خــانــه کــنـــار جــنــازۀ مـــادر           مصیبتی است، ازاشک اباالحسن پیداست

غریبی دو جگر گوشه اش که میگریند           از آستـیـن که بگـیـرند بر دهن پیداست

تو در بیت ولایت بعد مادر مادری زینب           تو از طفلی امیرالمؤمنین را یاوری زینب

به دست کوچک خود پاک کن اشک از رخ بابا           عزیزم هرچه باشد توعلی را دختری زینب

مبادا تشنه بر بالش گذارد سر، حسین من           تو ازامشب براو هم مادری هم خواهری زینب

ببخش این روزها گر در بغل نگرفتمت مادر           تو بهتر از همه واقف ز حال مادری زینب

من ار تنها شدم بودی تو تـنها یاورم اما           تو بعد از مادرت از مادرت تنهاتری زینب

مدیـنه سنگر فریـاد من گردید و می بینم           تو در دروازۀ کوفه مرا همسنگری زینب

حسینم روز عاشورا شود تنها و می دانم           تو تنها در دل دشمن بر او یک لشکری زینب

اگرمن خطبه خواندم چون رسول الله می بینم           تو در روز خطابه ذوالفقار حیدری زینب

مرا دخت نبوّت پرور ار گفـتند در عالم           تو درکرب وبلا دخت ولایت پروری زینب

اگر با سوز نظمش راه پیدا کرده در دل ها           تو میثم را به هنگام سرودن رهبری زینب

تا قلب مـن نگـشتـه از غصّه پاره مادر           خیز و نوازشــم کـن با یک اشاره مادر

تــو آفتــاب مغــرب، مــن ماهـپــارۀ تو           بنگر چگونه ریــزد چشمم ستاره، مادر

دردا کـه بعــد جـدّم، کُـشتـنـد مـادرم را           آمد بــه روی داغــم، داغ دوبـاره مـادر

پایت به روی قبله، دستت به روی صورت           داری چرا به گوشت یک گوشواره مادر؟

قلبم درآتش افروخت، یکبار صورتم سوخت           تــا بر رخ کبـودت، کـردم نظاره مـادر

وقتـی پناه بردی در پشت در، بـه دیوار           دیــوار بهــر ما شـد، دارالزیــاره مـادر

با داغ توست هر دم، سـوز هـزار سالم           هر لحظه در عزایت، دارم هزاره مادر

مقتـول اگـر نمی‌شد، محـسن در آستـانه           ما داشتیم هم اکنون  یک شیرخواره مادر

با چشم خویش دیدم می‌زد تو را مغیره           گویی نـفس بـه قـلبم می‌شد شراره مادر

باشد که میثمت را چشمی کنی کـرامت           تــا در مصیبـت تـو، گریـد هماره مادر

از غـم فرقت زهـرا دل حـیـدر سـوزد           یا که درنُه فلک ازخیل ملک پر سوزد

اهرمن آتش کین زد بـه در خانه وحی           که هنوز عالمی از آتش آن در، سـوزد

از ستم سوخـت درِ خانۀ زهـرای بتول           که از آن شعله کین، قلب پیمبر سـوزد

از فـشـار در و دیوار شکـست آیـنه ای           که دل اهل ولا تا صف محشر، سـوزد

خـواست تا باغ فدک را بستاند ز عـدو           چه بگویم که چه شد خامه و دفترسوزد

کرد پنهان ز عـلی پیرهــن خـونین را            که از آن واقعه جان و دل حیدر سوزد

شرح خونابه ی پهلو، نتوان کرد بیـان           دل از آن قصۀ پُرغصه، مکرر سوزد

رفت ازدست علی فاطمه کزسوز غمش            روز و شب جان ودل حیدر صفدر سوزد

غسل داد و کفنش کردعلـی دردل شب           که هنوز از محنش چاه چو اختر، سوزد

از دل سوخـته آهی کشد «آهی» زیرا           عـالـمی از غـم صـدیـقـۀ اطهــر سوزد

با چـشم های بی نـوایـش گریــه می کرد          مسـمارهم  حـتّی بـرایش گریه می کرد

هرچند بُغـضـش آسمان را سخت آزرد          گویا زمین برگریه هایش گریه می کرد

خاموش ماند و رو گرفت ولب فروبست          با ناله های بی صـدایش گـریه می کرد

دیــروز در وقـت نــمـاز صـبـح دیــدم          سرگرم صحبت با خدایش گریه می کرد

دیــدم که جارو زد به خـانه با مـشـقّـت          دیدم که مادر لا به لایش گریه می کرد

می گفت از پـهـلـو و زخـمِ بسـتر و درد          «عجّل وفاتی» شد دعایش گریه می کرد

چون شمعِ نیمه سوخته سوسو زنان شد          دیدم که حیدر پیش پایش گریه می کرد

«ای کاش ها»در سـینه اش آتش گرفـتند          ای کاش هم؛ بر های هایش گریه می کرد

می دوخت بـرروی حسینش چشم ها را           بـا یـاد دشــت کـربـلایش گریه می کرد

مـی مـاند مـات سـرخی لب های طفـلش          هـمــراه با تـشت طلایش گریه می کرد

مـــی دیـــد زیر سمّ اسبان مصحفی را          بـا آیــه های جا بـه جایش گریه می کرد

و الشّـمر جالس...آه! زهـرا ناگهان دید          شمشـر دشـمن در قفایش گریه می کرد

یـک نیزه سمت آسمان خورشـید می برد           انـگـار نـیـزه بـیـن نـایش گریه می کرد

وقتــی که می دید آسمان خشکی گرفته          بـا چـشـم های بـی نـوایش گـریه می کرد

ای بال و پر شکستۀ حیدر نرو بمان            ریـحـانـۀ کـبـود پـیـمـبـر نـرو بـمان

در بین کـوچه آیه به آیه شکـستـه ای            شـأن نـزول سـوره کـوثـر نرو بمان

پـشت عـلی به بودن تو گرم می شود            پشـت و پـناه فاتح خـیـبر نـرو بمان

بنگرچگونه هستی من با زبان اشک            شد التماس هر شب شوهر نرو بمان

حالا بیا و روی عـلی را زمیـن نزن            دیگـر نگـو شده دم آخر نــرو بـمان

زینب رسیده نـاله کـنان در کـنار تو             بانو تو را به گریۀ دخـتر نرو بمان

با گریه های دخـترمان گریه می کنم            وقتی به ناله گفت که مادر نرو بمان

جـان مـرا رسـانـده به لـب لالـۀ تنت            فکـــر میان خـانه ی حیـدر نـبودنت

بـگـیـر فـاطمه دست دعا برای خودت            بخوان دعای شفا نذر زخم های خودت

تـلاش کن که بـمـانی وگـرنه می مـیرم            نگو که رفـتنی ام جان مرتضای خودت

کمی مراقـب این سـیـنۀ ترک زده باش            شکسته می شود از حجم سرفه های خودت

نفس کشیدنت این روزها که آسان نیست            وَ بی صدا شده پژواک های های خودت

چه آمده به سرت بین کوچه زهرا جان            که مرگ می طلبی ای گل ازخدای خودت

شکـوه قـبـلۀ من؛ رو به قبله ای تو چرا            گـمان کنم که رسیدی به انتهای خودت

مـیان خـواهش عـجّـل وفـاتـی هر شب            بیا و مرگ علی را بخواه؛ جای خودت

مـدیـنـه بـعد تـو جای علـی نخواهد بود           مرا به غصه نشاندی تو با عزای خودت

مرو که خانه ی عمرم خراب می گردد            سلام هــای عـلـی بـی جـواب می گردد

هر چند پهـلـویت شکـسـته، نـاتـوانـی           دستم به دامـانت، دعـا کن تا بـمـانی

بـد جــور آزردند قـلبـت را عــزیـزم           شرمـنـده ام خیری ندیـدی از جـوانی

با چـشم هایت درد دل کن بـا نــگاهم           چـــون نا نداری تا بـفـرمایی زبـانی

این روزها اصلاً به جای بغض؛ بانو           انـگـار مانـده در گـلـویـم استخـوانی

زینب چه معصومانه می پرسد که مادر           کی باز من را روی زانـومی نشانی

با کــودکــانت التــماسی از تو داریـم           روی زمـین با ما بـمان ای آسـمـانی

مادر به نـونـهـالی من رحـم کن مـرو            جـان حسین جـان حسن رحم کن مرو

ماخود به خود به آتشِ غـم مبتلا شدیم            بر اهلِ خانه شعله مزن رحم کن مرو

یک شهر بر علیه علی نقشه می کشند             با اینهمه بلا و مَحَـن رحــم کـن مرو 

بـابــای ما غـریب شود بـعـدِ رفـتـنـت            نالان شده زمین و زَمَن رحم کن مرو

امشب مدینه را تهی از نور خود مکن            سوگند بر شکـسته بـدن رحم کن مرو

ای بهـتـریـن بـنـدۀ حـق؛ مـادرِ حسین             بر کُـشـتۀ بــدون کـفـن رحم کن مرو

دنـیــا بـه تـو اگـر چه وفـایی نـداشـته            ای با وفـا بـه گـریۀ من رحم کن مرو

این پـیـام درد آور چــون شـنـفـت           با دلی با حسـرت و بی تاب گفت:

ای بـه تـــو دلـگـرم، آه ســرد من          همزبان و همـدل و همـــدرد مــن

هستی من جــان من جــــانـان من          این قـدر بـازی مکـن بـا جـان مـن

ای چراغ مــن مگو از خـامـــشی           ورنه پیش ازخود علی را می کُشی 

روبهان در مـکـر خود بـا شیر نر           تیغ هـاشـان آختـــه، مــن بی سپر 

ای مسیحــای عــلی اعـــجاز کـن           مشـکـلِ مـشکــل گـشا را بـاز کـن

ای کتاب عشق مـن، بستـه مشـــو          همچـو مَردم از عـلی خـسته مشو

رفـتـنت، خــانــه خـرابــم می کـند           مـانـدنت چـون شـمـع آبـم می کـند

ای عـلـــی را ســـرو بـــاغ آرزو          هرچــــه میگویی، حلالم کن مگو

ای به دردم، چـشم بیمارت طبیب           ماندۀ مضطر بخوان «امن یجیب»

باز زهـرا چشم خود را بـاز کـرد           راز دیگـر بـا عــلــی آغــاز کـرد

کی پسرعَـمّ هرچه گویم گوش کن           آتـشــم را از درون خــامـوش کن

یـا عـلی امـروز گـردیده چو شـام          عـمــر زهـرای تو می گـردد تـمام

من که بستم چشم از من دل بشوی           شب تـنـم را زیر پیـراهن بـشـوی

شب مرا تـشـیـیع کـن تا آن دو تن          یک قـدم نـایـــنـد بـر تـشـیـیـع من

گـر بـــه تـشـیـیـع مـن آیـد قــاتـلـم           داغ محسن تازه گــــردد در دلـــم

در دل شب دور از چشــم هـــمـه          کن نهان در خـاک جــسم فـاطـمـه

تا نـشـان مـانـد به جا از غـربــتـم          بـی نـشــان بـایـد بـمـانــد تُـربــتــم

چونبه دست خویش با رنج و تعـب           پـیکـرم را دفـن کردی نـیـمه شب

در کـنـار قــبــر پـنـهــانـــم بـمـان           تـا صدایت بـشـنـوم قـرآن بخـوان

گرچه رفت از دست؛ یار ویاورت           فـاطـمـه تـنهـاتـرین هـمـسـنگـرت

غـم مـخـور داری یـگـانه یـاوری           تــربـیت کــردم برایــت دخـتـری

او تــو را مــردانه یـاری می کنــد           مـثـل زهـرا خانـه داری می کــنـد

شب که خاموشی و جانت برلب است          چاه غـم های تو قـلـب زینـب است 

تو کـه می تــوانی بمانی بمــان         عـزیزم تو خیلی جـوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان         زمین گـیر من، آسـمانی، بمان

اگـر می شـود می تـوانی بـمان

تو نیـلـوفـرانه ترین یـاس شهـر         وجـود تو کانون احساس شهر

دعا گوی هر قدر نشناس شهـر         نکش دست ازدست دستاس شهر

نـباشی، چه آبی چه نـانی بمان

چه شد با علی همسفـر ماندنت          چه شد ماجـرای سپر ماندنت

چه شد پای حرف پـدر ماندنت          پس ازغصۀ پشت در ماندنت

نــدارد عـلـی هـمـزبـانی بــمان

بـرای عـلی بی تـو بـد می شود          بدون تو غــم بی عـدد می شود

نـرو که غـرورم لـگـد می شود          و این سقف، سنگ لحد می شود

تو بـایـد غـمـم را بـدانی بـمـان

چـرا اشـک را آبـرو می کـنـی          چرا چادرت را رفـو می کنی

چرا استـخـوان در گلو می کنی         چـرا مـرگ را آرزو می کـنی

تو روحی به این زندگـانی بمان

بـازهم ای دخـترِ  پيـغـمبرِ اكــرم بـمان           مَرهَمِ دردِ علي، اي دردِ بي مَرهَم بمان

زندگيِّ رو به راهی داشتم چـشمم زدنـد           كوريِّ چشمِ همه با شانه هايِ خـم بمان

دستهايِ تو شكستَش هم پناهِ مرتضاست           تكيه گاهِ محكمِ من پيشِ من محكم بمان

این نفس هایِ شکسته قیمتِ جانِ من است           زنده ام با یک دمت پس لطف کن یک دم بمان

آب ها از آسـيــاب افــتــاد خوبت ميكنم           يارِ هجده ساله، هجده سالِ ديگر هم بمان

رفته رفته كارِ من دارد به خواهش ميكشد           التماست می كـنم پيـشم بمان پيـشم بمان

آئـیـنــه دار اُمِّ ابــیــهــا صـبـور بــاش           زینب در این دو روزۀ دنیا صبور باش

دنـیا اسیـر درد و غـم بی مـلالی است           در این سکوت سرد تماشا صبور باش

بابا که نیست هرچه دلت خواست گریه کن           امــا کــنـار غــربت بــابـا صبور باش

این روزهای غــرق محـن با بـرادرت           یا صحبتی ز کوچه مکن یا صبور باش

حرفی نزن ز پهـلـوی زخـمی مـادرت           در این غروب عاطفه تنها صبور باش

کار من از طبیب و مـداوا گذشته است           انگـار رفـتـنـی شده زهـرا صبور باش

گــاهــی دلت بهانه‌ی مــادر که می کند           بر سر بگیــر چادر من را صبور باش

امـروز تــازه اول راهـسـت دخـــتــرم           فردا که پَر کشیدم از اینجا صبور باش

یک روز می روی به بـیـابــان کربـلا           بر تل بـیـقراری و غـمـها صبور باش

خورشید خون گرفتۀ من پیش چشم تو           بر روی نـیـزه می رود اما صبور باش

این آخرین وصیت مادر به زینب است           تا جان به پای مکتب مولا صبور باش

از کربلا به بعد علم روی دوش توست           روح حماسه! زینب کبری! صبور باش

بــانــو ســه مــاه منتظر این دقـیقــه ام            مشغول کار خانه شدی! خوش سلیقه ام

زهــرا مرا چه قـدر بــدهکار می کنی            داری برای دل خوشی ام کار می کنی؟

دراین سه ماه، آب شدم، امتحـان شدم            با هر صدای سرفۀ تو نـیمـه جان شدم

با دیــدنت، نگــاه مرا سیل غـم گرفت            بـا اولیــن تـبـسـم تو، گـریــه ام گرفت

زحمت نکش! هنوز سرت درد میکند            باید کـمک کنــم، کـمـرت درد می کند

آیینه ی پُــر از تَــرکم ، احتـیـاط کـن            فـکـری به حـال و روز بدِ کائنات کن

تا کهـنه زخـم بازوی تان تیـر می کشد            دستــاس خــانه، آه نفس گـیـر می کشد

با اینکه اهل ِ صحبت بی پـرده نیـستم             راضی به رنج دستِ ورم کرده نیستم

جارو نکش! که فاطمه جان درد می کشم            دارم شـبـیـه پـهـلـوی تان درد می کشم

گیرم که گرد گیری امروز هم گذشت            فصل بـهـارآمد و این سوز هم گذشت

آشـفـتـه خـانـۀ جـگـرم را چه می کنی            خاکی که ریخته به سرم را چه می کنی

زهرا به جای نان، غم ما را درست کن            حـلـوای خـتـم شـیرخدا را درست کن

مبهوت و مات ماندم از این مِهرمادری            دست شکـسـته جانب دستاس می بری

جانِ عـلی بگو که تو با این همه تبت            شانـه زدی چگـونه به گیسوی زینبت

از دست تــو، به آه شکــایت بـیـاورم            نـگـذاشـتـی طـبـیـب بـرایـت بـیــاورم

شُـستی تن حسین وحسن با کدام دست؟            آماده کــرده ای تو کـفـن با کـدام دست

حرف ازکفن شد وجگرت سوخت فاطمه              از تـشنـگی لبِ پـسرت سوخت فاطمه

حرف ازکفن شد وکفنت ناله زد حسین            خـونـابــه هـای پیرهنت ناله زد حسین

با رفتنت! عطربهشت ست که می بری            رویِ مرا زمین نزن این روز آخری

دراین سه ماه، آب شـدم، امتحان شدم            با هرصدای سرفۀ تو نصفه جان شدم